Blisko jest dzień Pana, oto przyjdzie, aby nas zbawić.

Oto zagadka, paradoks prawdziwie chrześcijański.

Wyśpiewujemy w liturgii nadzieję, że

„nasz Pan Bóg przyjdzie z wielką mocą”,

że odpłaci, wyrówna rachunki.

Może nawet myślimy z nutą mściwości,

że teraz nasze będzie na wierzchu.

A On przychodzi „podobny do pasterza”, łagodny,

cierpliwie szukający zagubionej owcy.

Wielka moc, zupełnie nie na naszą miarę.